Boekbespreking
tekst en illustraties Hans Peeters
Veel vogelliefhebbers zullen het Vogeljaar kennen als het tijdschrift dat de afgelopen zeventig jaren periodiek in de brievenbus viel. Aan dit tijdperk komt een einde; de redactie is ermee gestopt. Als afsluiting verscheen onlangs het laatste Vogeljaar in boekvorm.
Dit laatste Vogeljaar behapt zeventig jaren over vogelstudie en vogelbescherming. Het blikt terug op het verleden, waarbij verschenen en verdwenen rubrieken aandacht krijgen. Op het omslag verscheen de laatste jaren steeds een, meestal door amateurs, fraai geschilderde vogel. Ook ondergetekende mocht zesmaal de cover van het Vogeljaar sieren. Voor mij een eer en nu een rede om voor dit blog eens in mijn oeuvre te duiken.
Wat het boek waardevol maakt is dat het gaat over verleden en heden. Actuele onderwerpen komen aan bod, zo lezen we over roofvogels in de 20e en 21e eeuw. Over de succesvolle terugkeer van de ooievaar, geschreven door Nico de Haan en een uitgebreid interview met Astrid Kant. Grappig is het hoofdstuk over vogelaars door Debbie Doodeman.
Succesvolle terugkeer van de ooievaar
Nico de Haan stond als plaatsvervangend directeur van Vogelbescherming aan de wieg van de herintroductie van de ooievaar. Van de ruim 400 paar ooievaars begin vorige eeuw, waren er na de Tweede Wereldoorlog nog maar honderd over. Ook dat aantal slonk zienderogen tot het laatste broedpaar in 1989. Om uitsterven van de soort in Nederland te voorkomen richtte Vogelbescherming al in 1969 een ooievaarsstation op in Groot-Ammers. In Zwitserland in gevangenschap gefokte ooievaars werden naar Nederland getransporteerd. De vogels kwamen hier in ruime buitenverblijven terecht met de bedoeling dat ze voor nakomelingen zouden zorgen. Dat lukte en de jonge vogels werden in buitenstations geplaatst, verspreid over het land. De nakomelingen van deze vogels werden losgelaten en kregen de vrijheid. Om een lang verhaal kort te maken. De herintroductie van de ooievaar werd een succes en momenteel telt ons land meer dan duizend broedparen. Dankzij dit succes kon het fokprogramma worden gestopt en gaan elk najaar weer honderden ooievaars op trek naar Afrika.
Als het maar groen is
Onder deze kop valt een interview te lezen met Astrid Kant. Iedereen die iets met grutto’s heeft zal Astrid kennen. De goedlachse grutto-ambassadrice werkt zich in de wintermaanden uit de naad als mondhygiëniste, om zich de rest van het jaar volledig te kunnen storten op de grutto. Tijdens het broedseizoen maakt ze zoveel mogelijk uren in het veld. Op vrijwillige basis onderhoudt ze contacten met boeren. Ze inventariseert broedaantallen, beschermt de nesten, helpt de boeren en ringt de kuikens. Astrid: “Vooral het kleurringen is van essentieel belang. Daardoor zijn de kuikens in het veld individueel te herkennen en weet je waar ze uithangen. Een zo’n gekleurringd kuiken vertelt meer dan alle andere grutto’s bij elkaar.”
Tussendoor kruipt ze in zelfgemaakte schuiltentjes om grutto’s en hun kuikens te fotograferen. Die foto’s moeten bijdragen tot een betere bescherming. Elk jaar reist ze in februari naar Portugal om daar de in Nederland gekleurringde grutto’s te spotten. Wanneer onze grutto’s in maart in de Nederland arriveren, wacht Astrid ze alweer op.
Het laatste Vogeljaar
Door Carel de Vink (eindredactie), Renée Beekman, Dick A. Jonkers en Willem A. Werkman; KNNV Uitgeverij; 152 pag.; harde kaft; rijk geïllustreerd; prijs € 20,00; ISBN 9 789050 118958
Verkrijgbaar in de boekhandel.
Het bericht <strong>Het Vogeljaar</strong> verscheen eerst op Agrarisch Natuurfonds Fryslân.